Rozdział 3

Chłopak wrócił do środka i Susan od razu go zaatakowała pytaniami gdzie był.
- Musiałem się przewietrzyć.- powiedział i kobieta skinęła głową.
- Dobrze, ale jak będziesz tam chodzić palić, to...
- Nie palę.- przerwał jej i zmarszczył czoło.
- Każdy tam chodzi palić i pilnuj żeby pacjenci tam nie chodzili.- ostrzegła palcem.- A teraz, gdy już ci wszystko wyjaśniłam możesz już iść. Spotkamy się jutro o dwunastej tutaj.
- Mogę już iść? Przecież jest dopiero piętnasta trzydzieści.- zerknął na swój zegarek.
- Dzisiaj ci odpuszczę- westchnęła.- To był dzień zapoznawczy, jutro już nie będę taka miła.
- Gdybyś teraz była.- wymamrotał pod nosem.
- Mówiłeś coś?
- Nie! Nie, nic nie mówiłem.- powiedział szybko.
- Dobrze, to do jutra.-uśmiechnęła się.
- Do widzenia.- powiedział i wyszedł.
Gdy czekał na windę miał nadzieję, że drzwi od pokoju 110 się otworzą, ale nic z tego. Zrezygnowany wsiadł do windy i nacisnął guzik 0. Wiedział jedno. Już po jednym dniu miał dosyć tego miejsca.

***

Lily tak jak obiecała zeszła o osiemnastej na kolację. Sięgnęła "aż" po jedną małą kromkę chleba. Nałożyła tylko na nią plasterek sera. Popiła paroma łykami niesłodzonej herbaty i tak właśnie skończyła się jej kolacja. Nie jest głodna, jej żołądek od pewnego czasu się tak skurczył, że mogła nie jeść cały dzień. Kate z Susan podejrzewały u niej anoreksję, albo chociaż bulimię. Ma zaledwie metr sześćdziesiąt i waży trzydzieści pięć kilo. Od kiedy tutaj jest strasznie schudła. Jej to nie przeszkadza, wręcz przeciwnie. Marzy tylko o bólu, chodź i tak roztwiera ją od kiedy to wszystko się zaczęło.
- Znów nic nie zjadła.- powiedziała zdenerwowana Kate przyglądając się jak dziewczyna wychodzi ze stołówki.
Już chciała wstać i do niej iść, gdy Susan ją zatrzymała.
- Zostaw ją.- pociągnęła ją za rękę.- Zjadła. Niedługo to się zmieni.
- O czym ty mówisz?- zmarszczyła brwi Kate.
- Niedługo zacznie się otwierać, zobaczysz.- uśmiechnęła się lekko.
- To się nie udaję już od roku! Nie wiem co mam robić, dłużej tak nie da rady.- przeczesała rękom włosy zrezygnowana.
- Może to nie ty powinnaś coś zrobić, tylko kto inny?- starsza kobieta podniosła jedną brew.
Nikt tak naprawdę nie wiedział co Susan ma na myśli mówiąc te wszystkie rzeczy.

***

Dziewczyna po powrocie do pokoju poszła wziąć prysznic. Była zmęczona i chciała się położyć jak najszybciej. Wie, że jutro czeka ją rozmowa z psychologiem. W sumie to jak codziennie. Ma już tego dość i tak nic mu nie powie. Jedna rozmowa i wystarczy, a nie dzień w dzień zadawanie tych samych pytań.

"Jak się czujesz Lily? Opowiedz mi o tym."

"Nadal myślisz o tym wszystkim, co się stało?"

Nawet nie chciała zawracać sobie głowy tym wszystkim. Dobre przynajmniej to, że nie chodzi na zajęcia gdzie wszyscy rozmawiają w kółku. Nie zniosłaby tego. Tysiące oczy patrzących się w twoją osobę, aż dostała drgawek na samą myśl. Szybko się wykąpała i położyła do łóżka. Było trochę przed dwudziestą. Musi być w stanie wstać o dziesiątej na śniadanie i później na znienawidzoną rozmowę.
Mimo, że chciała usnąć myślała o chłopaku, którego dzisiaj poznała. Justin, przynajmniej tak się przestawił-jeśli dobrze pamięta. Wydawał się być miły, ale zadawał za dużo pytań. Przecież to oczywiste, że mu nie odpowie na żadne z nich. Nie ma zamiaru z nim rozmawiać.

***

Kate poszła o dziewiątej trzydzieści zobaczyć czy Lily już wstała. Każdy wie, że lubi sobie pospać, dlatego trzeba ją pilnować. Dziewczyna właśnie wychodziła ubrana z łazienki. Pielęgniarka się do niej uśmiechnęła i powiedziała, że ma później zejść na śniadanie.

- Nienawidzę tego miejsca.- powiedziała sama do siebie.

I znów zaczyna codzienną rutynę. Mniej więcej to wygląda tak:

10:00- śniadanie.

11:00-12:00- rozmowa z psychologiem.

12:30- leki.

14:30- obiad.

15:00-16:30- lekcję.

18:00- kolacja.

Tak przebiega jej dzień. Jedynie w weekend nie ma lekcji, więc może odpocząć. Jeśli chodzi o szkołę. Ze względu, że pacjenci są tutaj zamknięci chodzą na zajęcia lekcyjne. Są podzieleni na grupy wiekowe, czego Lily bardzo nie lubi. Prawda znajdują się tutaj naprawdę miłe osoby, z którymi na początku zamieniła parę słów, ale teraz? Nigdy! Zapisuję to co nauczycielka mówi i robi to o co proszą, nic po za tym. Przynajmniej może się edukować. Gdyby chodziła do normalnej szkoły, ze swoimi przyjaciółmi byłaby w trzeciej klasie liceum. W tym roku kończy osiemnaście lat i ma nadzieję, że będzie mogła stąd wyjść. W końcu sama będzie podejmować decyzję, prawda?

Ubrała zwykłe jeansy, białą koszulkę i krótkie białe conversy. Zabrała z domu prawie wszystkie ciuchy. Mimo, że nigdzie nie wychodzi poza ośrodek, lubi dobrze wyglądać. Podeszła do winy i nacisnęła guzik. Nie lubi być tam jako pierwsza, zazwyczaj jest ostatnia. Czeka, aż wszyscy zjadą. Gdy winda przyjechała kliknęła guzik 1. Znajduję się tam duża stołówka i oddział Uzależnień alkoholowych. Znajdują się tam ludzi od 25 roku wzwyż.

***

- Dzień dobry.- powiedział Justin, gdy wszedł już do gabinetu na oddziale.

- O! Witaj.- uśmiechnęła się Kate.- Zaraz ci pokażę, które leki i gdzie masz pozanosić.- wyjaśniła.

Chłopak tylko skinął głową.

- Tutaj masz kartkę, na której są imiona i nazwiska pacjentów. Obok znajduję się numer pokoju, gdzie masz je zanieść. Leki są tutaj w szafce- wskazała rękom na szafy ze szklanymi szybami zapełnione lakami.- Prawie każdy pacjent dostaję inny lek, masz to napisane. Tutaj są plastikowe kubeczki gdzie wkładasz tabletki, a do drugiego lejesz wodę. Tylko uważaj- zagroziła palcem.- Nie możesz się pomylić.

- Spokojnie- zaśmiał się.- Dam radę.

- Dobrze, to zaczynaj, a ja już poroznoszę pacjentom w prawym skrzydle.

- To znaczy, że ja będę pracował z lewym?- olśniło go.

- Tak, a coś nie tak?- zmarszczyła kobieta czoło.

- Nie, nie wszystko dobrze.- wymusił uśmiech.

Kate skinęła głową i wyszła z tacą. Chłopak ucieszył się, bo wiedział, że tam znajduję się pokój dziewczyny. Wziął kartkę i wyczytał jakie ma wziąć leki. Podszedł do szafy i wyciągnął wszystko, po czym zaczął wkładać tabletki do plastikowych kubeczków. Wziął wózeczek i poukładał wszystko starannie. Chciał wyjść, ale zauważył kartkę na biurku. Podszedł i ją wziął. Były napisane piętra i nazwy oddziałów. Zaczął cicho czytać.

Piętro pierwsze- oddział "Uzależnień alkoholowych".

Piętro drugie- oddział "Zaburzeń nerwicowych."

Piętro trzecie- oddział "Zaburzeń jedzenia."

Piętro czwarte- oddział "Zaburzeń z stanach kryzysu".

Piętro piąte- oddział "Zaburzeń osobowości".

Piętro szóste- oddział "Rehabilitacji neurologicznej".

Piętro siódme- oddział "Codziennego pobytu".

Piętro ósme- oddział "Wczesnej rehabilitacji psychiatrycznej".

Piętro siódme- oddział "Chorób psychicznych".

Piętro dziewiąte- oddział "Samobójców".

Piętro dziesiąte- oddział "Leczenia uzależnień".

Piętro jedenaste- oddział "Samookaleczania i ciężkiej depresji".

Justin trzymając kartę w ręce, aż zaniemówił. Co piętro, to gorsze- pomyślał. Teraz już wie na jakim piętrze pracuję. Czyli dziewczyna musiała przeżyć w życiu coś strasznego, jeśli popadła w ciężką depresję.

- Tnie się, tylko nie to.- powiedział sam do siebie i odłożył kartkę.

Musiał wszystko sobie poukładać. Czyżby historia się powtarzała? Wziął wózeczek i pojechał do wyznaczonych pokoi.

_________________________________________________________________________

CZYTASZ=KOMENTUJESZ