Rozdział 11

- Lily proszę ciebie oddaj mi papierosy.- Justin powiedział, gdy byli w pokoju dziewczyny.
- Nie.- powiedziała zadyszana od biegu.
- Lily oddaj mi papierosy.- podszedł do niej bliżej.
- Nie będziesz palił.- powiedziała.
- Ty też nie.- powiedział.
- I nie palę.- stwierdziła.
- Doobra.- sapnął zrezygnowany.

***

- Susan!- szepnęła Kate.

- Co?- kobieta podeszła do niej i się zdziwiła, bo Kate patrzyła na zamknięte drzwi od pokoju Lily.

- Justin przed chwilą gonił Lily i krzyczał żeby oddała mu papierosy.- powiedziała wciąż patrząc na drzwi.

- I?- zapytała marszcząc czoło Susan.

- I to dziwne! Przecież ona z nim nie rozmawia.- oznajmiła zirytowana.

- Nie bądź zazdrosna. To chyba dobrze, że się otwiera nawet przed nim, prawda?- podniosła jedną brew.

- Nie jestem zazdrosna.- skrzywiła się.- Po prostu tego nie rozumiem. Nie wiedziałam, że zacznie się przed kimś otwierać, a tym bardziej przed chłopakiem.

- W końcu nadszedł ten czas.- uśmiechnęła się dyrektorka.

- Wiesz co?- zmrużyła oczy Kate.- Nie rozumiem cię. Raz mówisz my żeby się do niej nie zbliżał, a drugim razem cieszysz się, że z nią przebywa. Coś z tobą nie tak czy co?- zapytała już znudzona jej zachowaniem.

- Cieszę się, że z nim rozmawia.- oburzyła się.- Ja go po prostu podpuszczam.

- Żebyś go nie podpuściła tak, jak poprzednich pielęgniarzy.- odgryzła się z nutą złości i poszła.

Susan stała lekko urażona słowami Kate. To prawda próbowała już żeby inni pielęgniarze z ośrodka z nią rozmawiali i miała nadzieję, że się przed nimi otworzy, ale na nic. Justin, Justin jest inny. Wie, że może się udać i wierzy w to jeszcze bardziej po tym jak zobaczyła, że zjadła dzisiaj prawie cały obiad, a chłopak się jej przyglądał.

***

- Lily...- zaczął Justin, gdy byli u niej w pokoju.

Ona siedziała na parapecie, a on na jej łóżku.

Popatrzyła na niego.

- Długo tutaj jesteś?- zapytał, chodź wiedział, że jest od roku, ale chciał się dowiedzieć czegoś więcej.

- Od roku. Zamknęli mnie dokładnie pierwszego września.- powiedziała i zacisnęła mocno szczękę.

- Nie powiesz mi dlaczego prawda?- zapytał, a Lily pokręciła głową.

Wypuścił głośno powietrze.

- To chociaż opowiedz mi coś o sobie. Jeśli mamy sobie pomagać musimy coś o sobie wiedzieć.- próbował ją zachęcić.

- Co mam ci powiedzieć? Graliśmy już w dwadzieścia pytań i nie skończyło się to dobrze.- zauważyła.

- Wiem, ale teraz możemy porozmawiać o na przykład swojej rodzinie.- uśmiechnął się lekko.

- N-nie to nie najlepszy pom...

- Masz rodzeństwo tak?- zaczął temat ignorując jej odpowiedź.

Zmroziła go wzrokiem.

- Noo dawaj, rozluźnij się.- zachęcał ją.

- Młodszą siostrę, ma piętnaście lat.- powiedziała.

- Jak ma na imię?- chciał rozwinąć temat.

- Lauren.- powiedziała cicho i zebrały jej się łzy.

- Ej, co jest?- zapytał widząc, że zaraz będzie płakać.

- Nic, nic po prostu... Tęsknię za nią. Za nią i za mamą.- powiedziała i łza spłynęła jej po policzku.

Chłopak wstał i wyciągnął jedną chusteczkę z pudełka, które stało na półce nocnej.

- Nie płacz. Rozumiem cię, dawno się z nimi nie wiedziałaś.- przyłożył jej chusteczkę do policzka, a Lily chcąc ją złapać dotknęła jego dłoni.

Lekko się wzdrygnęła, dlatego Justin zabrał rękę.

- Nie mogę. One nie mogą mnie widzieć w takim stanie.- załkała.

- Już niedługo będziesz wyglądać jak nowa i śmiało cię będą odwiedzać one i przyjaciele.- uśmiechnął się.

- Jak nowa? Co masz na myśli?- zmarszczyła czoło.

- Musisz przytyć.- skrzywił się.- Nie masz w ogóle tkanki tłuszczowej.

- Jestem gruba.- powiedziała.

- Chyba głupia.- parsknął.- Amm, przepraszam, po prostu nie mogę tego słuchać. Masz niedowagę, grozi ci anoreksja... W sumie nie wiadomo czy jej nie masz.

- Hej! Nie mam.- zaprotestowała.

- Yhym, no cóż, ale jak ja tutaj jestem to nie dopuszczę do tego żebyś nie jadła.- wyjaśnił.

- A ty?- zapytała.

- Co ja?

- Tęsknisz za kimś?- zapytała uważnie mu się przyglądając.

Justin się zawahał zanim odpowiedział.

- Tak.- odchrząknął i odszedł.

- Nie musimy o tym mówić.- wzruszyła ramionami.

- Straciłaś kiedyś kogoś?- zapytał omijając jej wzroku.

- T-to znaczy?- zająkała się.

- Z rodzinny.- popatrzył na nią na chwilę.

- Dziadka.- powiedziała cicho.

- Rozumiem.

- Był dla mnie wszystkim, zajmował się mną i, gdy odszedł...- zatrzymała się.- Nie potrafię sobie poradzić, dopiero, gdy... Zresztą nieważne.

- Zawsze masz tatę.- usiadł na łóżku i chciał ją pocieszyć.

- Nie mam. Zostawił nas jak byłyśmy małe.- powiedziała cicho patrząc z okno.

- Przepraszam.- szepnął chłopak.

- Nie musisz, nie wiedziałeś. Teraz już wiesz, dlaczego było mi ciężko, gdy odszedł dziadek. Zastępował mi ojca, którego nie miałam.- wyjaśniła smutna. 

- Jeśli będziesz miała kiedyś jakiś problem i będziesz chciała porozmawiać, to mów, dzwoń, cokolwiek.- powiedział.

- Z dzwonieniem to gorzej.- zauważyła.

- Dlaczego?

- Nie mam telefonu, zabrali mi.- westchnęła.

- Co!? Jak mogli zabrać ci telefon? Przecież to rzecz prywatna, ja się bez niego nigdzie nie ruszam.- powiedział oburzony.

- To jest psychiatryk Justin, wszystko ci zabiorą.

Gdy wypowiedziała jego imię, chłopak się uśmiechnął. W jej ustach brzmiało to jak najpiękniejsza melodia, a lubił, gdy jego imię wymawiała tylko jedna osoba...

- Gdy zobaczysz moje ataki nie będziesz chciał już ze mną rozmawiać.- powiedziała to bardziej do siebie niż do niego.

- O czym mówisz?- złączył brwi.

- Każdy tak robi.- dodała.

- Jakie ataki?

- Mam ataki paniki. Krzyczę, płaczę, wyrywam się. 

- Na przykład jak wtedy przez sen?- zapytał zaciekawiony.

- Tak, ale to jeszcze nie było takie straszne.

- Już jeden atak przy mnie miałaś i nadal tutaj jestem.- uśmiechał się.

- Poczekamy jeszcze chwilę.- powiedziała.

- Nigdzie się nie wybieram.- wyszczerzył się, a Lily pokręciła tylko głową.
_____________________________________________________________

CZYTASZ=KOMENTUJESZ