Rozdział 45

Od tamtej nocy minął tydzień. Ich uczucie i pożądanie wzmocniło się i nie mogli się sobie oprzeć w żaden sposób. Robią to teraz codziennie. Przed wyjściem Justin'a, po jej zajęciach, gdy są sami w pokoju, nawet u niego. Susan zgodziła się by została u niego na noc w poprzednim tygodniu jak wracali z kolacji. Ich pożądanie jest tak silne, że każdy jest w stanie je zauważyć. Mają szczęście, że nikt ich jeszcze nie przyłapał, bo wtedy chłopak zostałoby chyba wyrzucony i miał zakaz zbliżania się.
- Boję się.- wyznała, gdy nadchodziła jej kolej.
- Spokojnie, wszystko będzie dobrze. Nie musisz tego robić jak nie chcesz.- ścisnął mocniej jej dłoń.
- Wiesz... Nie chce być nastoletnią mamą, więc wolę się chwilę przemęczyć.- wyznała z ironią.
- Taa, ja też nie chce zostać tatą, dlatego kochanie wytrzymaj to.- powiedział a ona spiorunowała go wzrokiem.
- Lily Carter?- z gabinetu wyszła pani doktor.
- Jestem.- wstała dziewczyna.
- Zapraszam.- uśmiechnęła się i wskazała ręką gabinet.
- Zaczekaj tu.- zwróciła się do Justin'a.
- Z chęcią.- wyznał.
Kobieta była przed czterdziestką, miała blond włosy spięte w niski kucyk i czarne okulary. Była ładną kobietą i wydawała się bardzo miła przez co Lily się lekko rozluźniła.
- Ma pani osiemnaście lat, tak?- zapytała patrząc w kartę.
- Tak to znaczy jeszcze nie skończone, ale tak.
- Rozumiem. To pani pierwsza wizyta?
- Yhym.- kiwnęła głową.
- W celu zwykłego badania czy antykoncepcji?- wciąż patrzyła coś w papierach.
- Antykoncepcji, ale od razu chce sprawdzić czy nic mi nie jest.- przyznała.
Kobieta zaśmiała się.
- Słuszna uwaga, lepiej wiedzieć niż się później zamartwiać.
Lily również się zaśmiała.
- Dobrze, ten młody mężczyzna na korytarzu to domyślam się, że pani partner?- spojrzała na nią spod okularów i się uśmiechnęła.
- Zgadza się.- pokiwała głową i uśmiechem sam się pojawił na jej ustach.
- Współżyjecie już ze sobą?- zapytała i oparła się łokciami o stół przyglądając się jej.
Dziewczyna zaczęła się kręcić. Nie czuła się komfortowo, gdy obca kobieta zadawała takie pytania.
- Tak.- zdołała tylko tyle odpowiedzieć.
- Kiedy ostatnio miała pani miesiączkę? Prowadzi pani kalendarzyk?- dopytała.
- Dwa tygodnie temu, zazwyczaj zapisuje w telefonie w kalendarzu kiedy dostałam i ostatni dzień.- podsumowała.
- To bardzo dobrze. W takim razie zapraszam na fotel. Dam pani chwilę żeby się pani przygotowała.- wskazała ręką zasłonkę.
W tej chwili dziewczyna na nowo zaczęła się denerwować. Nie chciała żeby jej coś tam wkładano, nie żeby tam nic przedtem nie było, ale bała się, że będzie ją boleć.
- Już.- powiedziała, gdy zasiadła na fotelu.
Ginekolog założyła rękawiczki, wzięła jakiś przedmiot i odwróciła się w stronę pacjentki.
- Proszę się zrelaksować, nie będzie wtedy pani czuć dyskomfortu.- poleciła.
Starała się za wszelką cenę, ale gdy przedmiot lekko w nią wszedł zacisnęła oczy. Nie bolało, ale to uczucie nie było tak przyjemne jak doznania, które ma się ze swoim partnerem.
- Cóż- zaczęła doktorka.- Wszystko jest w jak najmniejszym porządku.- ściągnęła rękawiczki i wyrzuciła do śmietnika obok.- Zaraz wypiszę pani tabletki.
Lily ubrała się i wróciła na krzesło.
- Może je pani kupić w każdej aptece- podała jej kartkę.- Jedna tabletka dziennie, zawsze o tej samej porze. Proszę tego przestrzegać, bo jak pani zapomni albo weźmie za późno, trzeba tydzień odczekać i na nowo zacząć brać. Jeśli będzie coś nie tak proszę przyjść i wypiszemy nowe.
- Dobrze, dziękuję.- wstała.
- Również dziękuję, do widzenia.- wstała podała dłoń i się uśmiechnęła.
- Do widzenia.- uścisnęła dłoń i wyszła.
Chłopak wstał, gdy wyszła z gabinetu.
- I jak?- zapytał i objął ją ramieniem, gdy wychodzili.
- Nie było tak źle, musimy podjechać do jakiejś apteki.- wyjaśniła i wsiadła do samochodu.
Zapięła pas i sprawdziła czy na pewno się trzyma, tak jak zawsze to robi.
- Już jedziemy szefowo.- pocałował ją w policzek i ruszył.
Zatrzymali się w pobliskiej aptece. Lily wysiadała, ale chłopak ją jeszcze zatrzymał.
- Weź.- powiedział i podał jej banknot.
- Po co mi to? Mam pieniądze.- ściągnęła brwi.
- Ale weź, jakby nie patrzeć przeze mnie musisz brać te tabletki.- wyznał wciąż trzymając pieniądze między palcami.
- Ale ja też tego chce.- powiedziała i wyszła a chłopak się zaśmiał i pokręcił głową.
Chwilę później wróciła z małą reklamówką.
- Następnym razem ja kupuje.- powiedział i zaczął wycofywać.
- Chciałbyś.- prychnęła.
- Jesteś niemożliwa.- uśmiechnął się i spojrzał na nią co odwzajemniła.

***

- Hej Kate.- dziewczyna zapukała do drzwi pokoju dla pielęgniarzy.

- Hej Lily!- kobieta się ucieszyła.- Wejdź, coś się stało?- zapytała widząc jej lekko przerażoną minę.

- Nie, nie tylko chciałabym cię o coś poprosić dopóki nie ma Justin'a.- wyznała i podała jej białą kopertę.

- Co to, list?- przyjrzała się papierze, na którym było napisane na środku Justin.

- Tak, napisałam go niedawno i chciałabym żebyś mu go przekazała, gdy wyjdę ze szpitala.- wyjaśniła.

- Co? Dlaczego ty nie możesz tego zrobić?- zmarszczyła brwi.

- Nie wiem co się stanie przez ten czas, nie wiem kiedy ta chwila w ogóle nadejdzie albo czy w ogóle nadejdzie, ale...

- Nadejdzie.- przerwała jej poważnym tonem.- Uwierz w to w końcu Lily.

Dziewczyna westchnęła.

- Po prostu u ciebie wiem, że będzie bezpieczny i, że dotrzymasz mojej prośby.- skończyła.

Kate patrzyła to uważnie na dziewczynę, to na list.

- Dobrze- pokiwała głową.- Zatrzymam go u siebie przez ten czas. Nie musisz się bać.

- Nie boję się, dziękuję- uścisnęła ją.- Przyszły wyniki moich badań?- zapytała ciekawie zmieniając temat.

- Nie, nie- zdenerwowała się kobieta.- Jeszcze nic nie przyszło, wciąż czekamy.- przełknęła ślinę

- Na pewno...? Wydajesz się spięta.- zauważyła Lily.

- Dam ci znać jak tylko będą, też jesteśmy ciekawi.- wymusiła się na uśmiech.

- Dobrze, jeszcze raz dzięki.- zmarszczyła czoło i wyszła.

***

Czas mijał z dnia na dzień coraz szybciej. Nim się obejrzeli a był już maj. Lily powoli czuła się jakby wcale nie należała do tego szpitala. Jakby była tam gościem, bo naprawdę mało tam przebywała. Jeździli z Justin'em na przeróżne pikniki, do znajomych, na obiady do rodziców, nie każdą noc spała w szpitalu i było jej żal reszty pacjentów, że ona ma na to wszystko pozwolenia a inni nie. Czekali tylko na odwiedziny swoich rodzin żeby zabrali ich na jedne dzień na miasto i później znów odstawili do czterech ścian. Inni tak jak ona kiedyś mieli zakaz całkowitego opuszczania terenu szpitala. Wracali tyko żeby Lily mogła iść na lekcje. W końcu za niecałe dwa miesiące kończy szkołę.

Byli właśnie na kolacji u jej mamy wraz z Melanie, gdy Amy zapytała swoją córkę.

- Nie możesz się doczekać wręczenia świadectw, co?- włożyła kawałek sałaty do buzi.

- Czy ja wiem? Fajnie, że kończę szkołę, ale i tak nie będę mieć uroczystego zakończenia w liceum.- wzruszyła ramionami.

Wszyscy wymienili spojrzenia.

- Co?- zmarszczyła brwi.- O czym nie wiem?

- Pamiętasz jak naszym marzeniem było, że razem skończymy szkołę i nie mogłyśmy się doczekać ceremonii wręczenia świadectw i tego jak wyrzucimy nasze czapki w powietrze?- mówiła z ekscytacją przyjaciółka.

- Jasne, że pamiętam.- przyznała.

- Więc wasze marzenie się spełni.- powiedziała uśmiechnięta Lauren opierając się o stół.

- Żartujesz!?- krzyknęła zszokowana.

- To prawda!- zapiszczała Melanie.

- Zadzwoniłam do Susan po konsultacji z dyrektorem szkoły. Powiedział, że nie ma nic przeciwko bo w końcu brałaś nauki w szpitalu i szłaś tym samym materiałem w dodatku miałaś świetne oceny- wyjaśniła mama.

- O MÓJ BOŻE!- wykrzyknęła i zaczęła skakać z radości z przyjaciółką.

Justin się zaśmiał, ale był równie szczęśliwy co ona.

- Wiedziałeś!?- zwróciła się do chłopaka a on tylko wzruszył ramionami.

- Może.- wyznał.

- Uduszę cie!- podeszła do niego i mocno ścisnęła ale on ją pociągnął tak, że siedziała na jego kolanach.- Dziękuję, dziękuję wam wszystkim.- powiedziała.

- Nie ma za co skarbie. Cała rodzina chce być na twoim zakończeniu szkoły.- podsumowała mama.

- Nie mogę w to uwierzyć.- wypuściła głośno powietrze.

Po sprzątnięciu stołu chcieli zebrać się do domu, ale Justin powiedział, że ona i Melanie zostają na noc a on tylko wraca.

- Co? Czemu?- znów się zdziwiła.

- Amy poprosiła o to Susan, ostatnio jest strasznie uległa a ja wiem, że chcesz z Melanie zrobić w końcu babski wieczór. Poza tym nie spałaś w domu ponad rok kochanie, należy ci się.- pocałował ją w głowę.

- A ty?- zapytała.

- Ja będę u siebie pilnować Jacksona. Rodzice wychodzą dzisiaj do kina i na kolację.- wyznał.

- Twojego Jackson'a? Twojego brata?- zrobiła wielkie oczy.

Zaśmiał się.

- Tak mojego brata.

- A-ale, co na to tata?- dopytywała zaskoczona.

- Mama powiedziała, że oddaje go w opiekę do koleżanki. Dawno się z nim nie widziałem, tęsknie za nim.

- Ohh Justin. Jesteś takim dobrym bratem.- przytuliła go.

- Taa.- wciął głęboki oddech.

- Bawcie się dobrze.

- Będziemy- wyszczerzył się.- Będziemy grać w fifę.

Lily przewróciła oczyma.

- Typowi chłopacy.

- Eej, lepsze to niż ploteczki i malowanie paznokci. Typowe baby.- zrobił śmieszną minę.

- Wcale nie malujemy paznokci.

W tym samym momencie do salonu weszła Melanie z dwoma lakierami i zapytała:

- Na jaki pomalować? Mam dylemat.

Oboje spojrzeli na nią i chwilę później wybuchnęli śmiechem.

- Co?- zdezorientowała się.

- Nie, nic. Ten po lewej.- odpowiedziała Lily, gdy się uspokoiła.

- Też tak myślałam.- uśmiechnęła się i wyszła.

- A nie mówiłem?- podniósł jedną brew.

- Oj zamknij się.- pocałowała go.

Gdy chłopak wyszedł jeszcze siedziały w salonie i razem z mamą i siostrą oglądały jakiś serial. Później poszły się kąpać i położyły się łóżka. Faktycznie plotkowały, przyjaciółka opowiadała co się zmieniło w szkole, jaki mają luz już w szkole ze względu na to, iż są przygotowania do zakończenia i za tydzień będą przymiarki strojów absolwenta.

- Brakowała mi tego.- wyznała w końcu Melanie.
- Taak. Mi też i to cholernie.- przyznała Lily i oparła się na łokciu twarzą do przyjaciółki.
- Ale teraz będzie już normalnie? Pójdziemy razem na studia i w ogóle?- zapytała Melanie i złapała dziewczynę za rękę.
- Jasne.- ścisnęła ją mocniej.
- A Justin?- zapytała przyjaciółka.
- Justin co?- zmarszczyła czoło.
- Nie chce iść na studia?
Lily głęboko wzdychnęła i opadła na łóżko oczami skierowanymi do sufitu.
- Weź mi nic nie mów, próbuje go jakoś namówić, ale nic z tego.
- Dziwne, mógł iść na studia już dwa lata temu, za rok lub dwa by je kończył.- wyznała Melanie.
- Wiem i on też to wie, ale nigdy nie przywiązywał wagi do edukacji choć zawsze się dobrze uczył. Dostał nawet stypendium za wyniki sportowe, ale go nie przyjął. Ludzie z wydziału powiedzieli, że gdy jednak się zdecyduje studiować będzie miał wciąż dofinansowanie. Bili się o niego rozumiesz? Był kapitanem drużyny koszykarskiej najlepszej w stanie- pokręciła głową.- Plus dostał się na Yale i Stanford.
- Coo!?- wykrzyknęła zdziwiona Melanie.
Lily tylko pokiwała głową.
- Przecież ty chcesz iść na Stanford university. To byłby świetny układ gdyby on też tam poszedł!- machała rękoma we wszystkie strony.
- Wolałby iść raczej na Yale- skrzywiła się.- To prestiżowa uczelnia, trudno się na nią dostać.
- Stanford to też świetna uczelnia, jest w rankingu najlepszych w USA. Poza tym na Yale jest najsławniejszy futbol, nie koszykówka.
- Od roku jest tam koszykówka. Zbierają najlepszych zawodników z całych stanów. Na dodatek miałby bliżej. Yale znajduję się półtorej godziny od Nowego Jorku a Stanford... Cóż to aż w Kalifornii.- powiedziała smutno.
- Lily nie przejmuj się, zobaczymy najpierw gdzie my się dostaniemy. Życie nam pokaże, tak samo jak i jemu,- uśmiechnęła się by dodać jej otuchy.
- Jak mówiłam nie wydaję mi się, że się zdecyduje. Myślę, że to po tym, gdy...- zatrzymała się nie wiedząc czy może powiedzieć.
- Po tym gdy co?- dociekała przyjaciółka.
- Nie wiem czy mogę...
- Jak zaczęłaś to już skończ.- rozkazała.
- Nie, naprawdę.
- Lily... Przecież nikomu nie powiem.- westchnęła.
Lily spojrzała na nią i się poddała.
- Myślę, że się załamał tak po tym jak zmarła Jazzy. Jego siostra.- powiedziała w końcu.
- Justin miał siostrę?- zapytała zdziwiona i ożywiona.
- Tak. Trzy lata temu popełniła samobójstwo.- mówiła patrząc w sufit.
Melanie milczała.
- Więc wiadomo skąd tak bardzo cie rozumie- powiedziała po chwili i się do niej przytuliła.- Masz świetnego chłopaka Lily, cieszę się twoim szczęściem.
- Wiem.- uśmiechnęła się.

*tydzień później*

- Jestem za niska.- jęknęła Lily, gdy toga ciągnęła jej się po ziemi.

- Niech się pani nie denerwuje, skrócimy ją.- powiedziała krawcowa.

- Skróciła już pani dziesięć centymetrów.- odparła załamana.

- Moja też jest długa.- powiedziała Melanie, gdy stały na środku salonu.

- Ale i tak jesteś wyższa. Nie chce iść na to zakończenie. Wyglądam śmiesznie.- oznajmiła.

- Wyglądasz ślicznie kochanie.- powiedział Justin i pocałował ją w czoło.

- Właśnie, poza tym każdy będzie tam tak wyglądał.- wzruszyła ramionami mama.

- Wielkie dzięki- zmrużyła oczy.- A tak w ogóle czemu my mamy przymiarki w domu skoro powinny być w szkole?- zapytała ciekawa.

- A byłabyś w stanie pójść do szkoły?- zapytała łagodnie mama.- Postanowiliśmy z dyrektorem, że krawcowa przyjdzie i weźmie miary do nas. A Melanie po prostu dotrzymuje ci towarzystwa.- uśmiechnęła się lekko.

- Racja, dziękuję.- powiedziała z wdzięcznością.

- Wyglądacie jak pingwiny.- powiedziała Lauren oparta o futrynę drzwi z ciastkiem w ręce.

- Idź stąd!- krzyknęła Lily i rzuciła w siostrę kapciem, ale ta zrobiła unik.- Mamo zabierz ją!- pożaliła się.

- Nie kłóćcie się!- zażądała mama.

- Przecież nie moja wina, że tak wygląda.- wyjaśniła Lauren.

- Zaraz do ciebie podejdę! Niech tylko wezmą te pomiary.- zagroziła.

- Widzę wszystko wraca do normy.- powiedziała mama a wszyscy się zaśmiali łącznie w Lily i Lauren, które z siostrzeńczą miłością się do siebie uśmiechały.

Brakowało tego w tym domu już długi czas.

______________________________________________________

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

PROSZĘ SKOMENTUJCIE BO CHCE WIEDZIEĆ CZY KTOŚ TU JESZCZE JEST I CZY MAM WCIĄŻ PISAĆ :(