Rozdział 40

- Jak się czujesz Lily?- zapytał ją psychiatra.
- Nic się od wczoraj nie zmieniło.- patrzyła na przestrzeń przed siebie.
- Wspominasz wciąż tamto zdarzenie?
- Czasem.
- Zrobiłabyś znów to co wtedy zrobiłaś?
- Nie wiem. Nie zawsze nad tym panuję.
- Żałujesz?
- Tak.
- Dlaczego?
- Bo kogoś zraniłam.
- Kogo Lily?
- Mojego chłopaka.
- A nie żałujesz dla samej siebie, że to sobie zrobiłaś?
- Nie, nie żałuję.
- Jak twoje sny? Nadal śnią ci się zmarłe osoby?
- Od pewnego czasu nie.
- Bałaś się wtedy?
- Nie.
- Dlaczego?
- Dużo będzie jeszcze tych pytań? Dzień w dzień są te same. Może wymyśli pan jakiś lepszy scenariusz?- w końcu spojrzała na niego poirytowana.
- Lily uspokój się. Muszę zadawać ci te pytania by wiedzieć jak reaguje twój mózg.- wyjaśnił.
- Mój mózg reaguje świetnie, ale na te idiotyczne pytania trochę się irytuję tak samo jak moja osoba.- uśmiechnęła się wrednie.
- Dobrze na dzisiaj chyba nam starczy.- odparł doktor.
- Super, do jutra.- powiedziała i wyszła.

***

Nie rozmawiali o tamtym razie. Chcieli zapomnieć co się wtedy wydarzyło. Camil została wyrzucona, Lily wróciła do siebie a Justin jeszcze bardziej udowadnia Lily jak bardzo ją kocha i przeprasza za tamto choć to nie było z jego winy, ale wiedział, że zabolało ją to i jeszcze to co wtedy zrobiła zabolało go.
Byli na dachu szpitala i po prostu jak zawsze patrzeli na panoramę Nowego Jorku nic nie mówiąc, ale Lily musiała przerwać ciszę, ponieważ od tamtej nocy siedzi  jej w głowie jedno zdanie.
- Powiedziałeś, że nigdy mnie nie zostawisz.- powiedziała wciąż patrząc przed siebie.
Chłopak zmarszczył brwi.
- I nie zostawię.- odparł.
- Wtedy powiedziałeś co innego.- jej ton był beznamiętny.
- Kiedy? O czym ty mówisz?- odwrócił się w jej stronę wciąż oparty o barierkę.
- Tamtej nocy, gdy siedziałeś ze mną w łazience. Powiedziałeś wtedy, uwaga cytuje "już nigdy tego nie zrobisz, nigdy rozumiesz? Jeśli to zrobisz jeszcze raz odejdę od ciebie".- w końcu na niego spojrzała.
- Lily... Dziwisz mi się?- westchnął.
- Tak, mówiłeś co innego.- jej głos się lekko załamał.
- Ty też mówiłaś, że już tego nigdy nie zrobisz a zrobiłaś. Ja to tylko powiedziałem pod presją.- odszedł od barierki i pociągnął za końce włosów.- Gdy znów cię zobaczyłem w tej kałuży krwi to myślałem, że tym razem się nie uda...- wypuścił głośno powietrze.- Tak bardzo się bałem, obwiniałem siebie choć to ona mnie pocałowała. A gdybyś ty wtedy...- zaciął się.- Nie chce przechodzić przez to drugi raz Lily.
- Nie będziesz.- powiedziała szybko.
- Też tak myślałem do tamtego czasu. Nie chce się kłócić, po prostu nie zniósłbym tego, że coś ci się stanie, że cię stracę. Tak bardzo cię kocham.- podszedł do niej i objął jej twarz w dłonie.
- Ja ciebie też.- pocałowała go lekko.
Patrzyli sobie w oczy i oboje widzieli w nich miłość.
- Ty mnie zranisz, prawda?
- Prawdopodobnie tak.
Przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.
- Choć nie będę tego chciał to się pewnie stanie.- dodał i pocałował ją w głowę.

***

- Cześć Kate.- powiedział następnego dnia, gdy przyszedł odwiedzić Lily w czasie swojej przerwy.

- Oh cześć Justin, nie zauważyłam cię.- odpowiedziała tylko na chwilę odrywając wzrok od kartek.

- Zauważyłem- zaśmiał się.- Co tak zawzięcie czytasz?- zapytał i podszedł by zerknąć.

- Wyniki badań Lily.- odpowiedziała mrużąc bardziej oczy, gdy czytała.

- I jak?

- Są lekkie zmiany, ale jak widzisz jej poziom witamin i cukru w organizmie jest za słaby i jeszcze ta anemia, nic się nie poprawia.- westchnęła.

- Mogę zerknąć?

- Jasne.- oddała mu papiery.

Justin patrzył uważnie na wszystko.

- Ale i tak jest lepiej niż miesiąc temu. Je więcej, cukier też się podniósł, bardzo minimalnie, ale jednak.- zauważył.

- Dzięki tobie. I fakt jest lepiej, ale to i tak nie wystarczająco.- złożyła ręce na piersi.

- Nie martw się, musi być dobrze.- uśmiechnął się lekko choć sam w głębi duszy się bał.

- Obyś miał racje.

***

- Halo?- chłopak powiedział do słuchawki nawet nie patrząc na numer. Był zbyt pochłonięty wynikami badań Lily.

- Cześć kochanie, tu mama.- głos po drugiej stronie się odezwał i chłopak od razu otrząsnął się.

- Mama? Eee cześć, cześć. Czemu dzwonisz?- zapytał zdziwiony.

Nie widział się z mamą od jakiś dwóch miesięcy.

- Tak twoja mama, pamiętasz mnie jeszcze?- zapytała sarkastycznie.

- Tak, tak oczywiście. Przepraszam po prostu dawno nie dzwoniłaś.- przyznał wciąż w szoku.

- Cóż synku telefon działa w obie strony.- oznajmiła.

- Wiem mamo, po prosu miałem ostatnio dużo na głowie.- westchnął.

- Rozumiem, tata się zaczynał się domyślać, że mam z tobą kontakt dlatego nie dzwoniłam do ciebie. Jesteś zły?

- Nie, nie jestem. Rozumiem go. Co u ciebie?

- Wszystko dobrze, jestem trochę zmęczona pracą.

- Pracą? Przecież nie pracujesz.- zaśmiał się.

- Wróciłam miesiąc temu do zawodu.- wyznała.

Justin słyszał w jej głosie, że się cieszy z tego powodu.

- Jak to wróciłaś? Co na to tata?- był coraz bardziej zdziwiony.

- Na początku się nie zgadzał bo uważał, że to mi nie potrzebne, ale dałam mu do zrozumienia, że Jackson jest już duży i nie może mnie zamykać w domu. Minęło wystarczająco czasu.- powiedziała i przez chwilę nastała cisza z obydwóch stron.

Nie lubią wspominać tamtych czasów sprzed trzech lat.

- To dobrze, znów robisz to co kochasz.- odezwał się w końcu.

- Tak to prawda. Jackson o ciebie wypytuje.- westchnęła.

Justin zamknął oczy i przycisnął mocniej telefon do ucha.

- Powiedz mu, że wszystko ze mną w porządku.

- Justin...

- Powiedz mu mamo.- nie dał jej dokończyć.

- Dobrze powiem, ale Justin to twój brat, tęskni za tobą. My też.- słychać było w jej głosie żal.

- On nie.- powiedział z pogardą.

- On jest twoim ojcem i tak tęskni. Próbuje być silny, ale widzę, że jest mu ciężko.- wyjaśniła.

- To między innymi przez niego wyprowadziłem się z domu!- podniósł głos z zdenerwowania.

Znów nastała cisza.

- Przepraszam mamo.- ścisnął koniec nosa.- Mam zły dzień.

- Nic się nie stało. Chcesz się z nami spotkać? Ze mną i Jacksonem jutro? Pójdziemy na jakiś obiad, spacer.- zapytała z nadzieją.

- Nie wiem czy to dobry pomysł...

- Kochanie to dobrze mu zrobi, potrzebuje brata.

- Dobrze, dobrze. Mogę kogoś przyprowadzić?- zapytał.

- Kogo?- zapytała zaciekawiona.

- Muszę kończyć mamo.

- Justin.- powiedziała bardziej stanowczo.

- Dziewczynę.

- Masz dziewczynę? Nigdy nie poznałam żadnej twojej dziewczyny.- powiedziała zdziwiona, ale i szczęśliwa.

- Bo żadnej nie miałem.- westchnął.

- Ohh synku. Bo to musi być najwidoczniej ta prawdziwa.

- Tak, jest.- przyznał.

- Kochasz ją prawda?- dopytywała.

- Muszę kończyć. Pa, napisz mi o której i gdzie.- i się rozłączył.

Stał jeszcze chwilę i patrzył raz na papiery, raz na telefon.

- Kocham i to nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo.- szepnął.

***

- Lily?- zapytał chłopak, gdy tylko wychylił głowę zza drzwi jej pokoju.

- Tak?- oderwała oczy od książki.

- Amm- wszedł do środka.- Nie wiem jak to powiedzieć...

- Najlepiej szybko.- wzruszyła ramionami i się uśmiechnęła.

- No dobrze- wciągnął głośno powietrze.

- Więc?- zachęcała go.

- Chcesz poznać moją mamę?

Dziewczyna od razu odłożyła książkę i otworzyła buzię ze zdziwienia.

- C-co?- zająkała się.

- Zadzwoniła do mnie jakieś piętnaście minut temu. Jutro się z nią widzę i moim  bratem i...- wciągnął głośno powietrze.- Powiedziałem, że ciebie przyprowadzę.- podrapał się po karku.

- Ohh.- tylko tyle była w stanie powiedzieć.

- Przepraszam, powinienem najpierw ciebie spytać.

- Nie, nie po prostu nie wiem czy jestem gotowa poznać twoją rodzinę.

Justin podszedł do niej i usiadł obok.

- Kochanie ja też się bałem poznać twoją rodzinę, ale są naprawdę świetni.- objął jej policzek.

- Myślisz, że mnie polubią?- zapytała wtulając twarz w jego dłoń.

- Pokochają cię.- uśmiechnął się.- Będziesz moją pierwszą dziewczyną jaką moja mama pozna.

- Myślałam, że jestem jedną.- zmarszczyła brwi rozbawiona.

- Ojej wiesz co mam na myśli.- przewrócił oczami.

- Czy ty przewróciłeś na mnie oczami?- zapytała udawając oburzenie.

- Może.- zaśmiał się.

- Chyba ktoś tu się ze mną droczy.- pokręciła głową.

Chłopak przyciągnął ją na swoje kolana tak gwałtownie, że dziewczyna zapiszczała.

- Z tobą zawsze.- uśmiechnął się szeroko i pocałował namiętnie.

***

- Jedz Lily.- powiedział, gdy siedzieli na stołówce i jedli obiad.

- Już nie mogę.- odsunęła od siebie talerz.

- Jedz.- przysunął jej go z powrotem.

- Naprawdę już nie mogę, zjadłam ponad połowę.- jęknęła.

- Powiedziałem jedz!- podniósł głos i parę osób odwróciło głowę w ich stronę.

- Justin!- krzyknęła, ale tak żeby tylko on to usłyszał.

- Przepraszam.- przyłożył pięść do ust.

- Co z tobą nie tak?- zmarszczyła brwi.

- Nic, przepraszam.- przetarł ręką twarz.

- Jem więcej, dlaczego mnie zmuszasz do jedzenia?- dopytywała.

- No powiedziałem, że przepraszam- westchnął poirytowany.- Po prostu wciąż jesz za mało i przez to możesz...- przestał mówić.

- Mogę co?

- Nic. Chodźmy.- wstał wziął obydwie tace i odszedł od stołu.

Dziewczyna siedziała jeszcze przez chwilę i patrzyła jak chłopak się oddala. Zaniósł tace i po prostu wyszedł nie patrząc za siebie. Jego zachowanie było dziwne i gwałtowne. Zauważyła, że Kate też patrzy w kierunku gdzie wyszedł chłopak ze zmartwionym wzrokiem.

Nie miała innego wyjścia jak po prostu wyjść i pójść za nim. Gdy opuściła stołówkę pobiegła do winy z nadzieją, że może tam jeszcze jest.

Ale już go nie było.

Wsiadła do windy, nacisnęła 11 i drzwi się zamknęły. Modliła się żeby był chociaż na jej oddziale. Jak wyszła zobaczyła otwarte drzwi od swojego pokoju.

Dzięki Bogu.

- Możesz mi powiedzieć o co ci chodziło?- weszła do pokoju i zamknęła za sobą drzwi.

- O nic.- stał i patrzył przez okno.

- Nie wyglądało mi to na nic.- rozłożyła ręce.

- Mówię, że nic.

- Odwalanie szopki na stołówce to dla ciebie nic!?- podeszła do niego.

- W końcu to psychiatryk, to tu normalne.- wzruszył ramionami.

- Justin!- krzyknęła tak, że w końcu na nią spojrzał.

W jego oczach było widać ból.

- Co się dzieje?- zapytała łagodniej.

- Przepraszam cię, poniosło mnie.- przełknął ślinę.

- O co ci chodziło z tym, że jak nie będę więcej jeść to co?- złapała go za dłoń.

- Chce żebyś w końcu zaczęła normalnie jeść. Wiem, że jest duża poprawa, ale nie chce żeby coś ci się stało.- nie chciał jej mówić, że widział jej wyniki badań.

- Nie musisz się o to martwić. Jest lepiej, wiem to bo się lepiej czuję. Przytyłam.- uśmiechnęła się do niego.- A o to chodziło najbardziej prawda?

- Tak.- zrobił półuśmiech.

- No właśnie, więc nie martw się.- przytuliła go.- Kocham cię.

- Ja ciebie też.- pocałował ją w głowę.- Ja ciebie też.

***

- Halo?- powiedziała do komórki, gdy odebrała.

- Jak się masz?- zapytał ją głos po drugiej stronie.

- Nic się nie zmieniło od dwóch godzin.- zaśmiała się.

- Oh no dobra chciałem po prostu usłyszeć twój głos.- również się zaśmiał.

- Cóż cieszę się.- uśmiechnęła się.

Nastała chwila ciszy.

- Boisz się jutra?- zapytał.

- Trochę tak.- westchnęła.

- Moja mama jest naprawdę miła.- wyznał.

- Nie wątpię.- zagryzła wargę.

- Więc co cię męczy?

- Po prostu... ah, sam wiesz, że nie miałam przez rok dużego kontaktu z ludźmi a ostatnio są oni dookoła.

- Przytłacza cię to?- zapytał.

- Tak.

- Wiem co czujesz skarbie, ale to minie. Na początku zawsze jest ciężko, ale to ten etap gdzie musisz się już przyzwyczajać do normalnego życia.- oznajmił.

- Wiem o tym i chyba to mnie najbardziej przytłacza.

- Życie poza murami szpitala?

- Tak.

Łza spłynęła po jej policzku.

- Jak dziewczyna na Times Sguare.*- szepnęła.

________________________________________________________________

* "Dziewczyna na Times Square"- książka Paulliny Simons. Lily nawiązuje tylko do tytułu książki, że będzie się czuła mała w wielkim mieście co nie jest w ogóle nawiązaniem do książki.

CZYTASZ=KOMENTUJESZ